Transities: beweeg mee met het systeem

Transities zijn co-creërende processen

Elke transitie begint met het beëindigen van het oude, dat wat ons heeft gebracht waar we nu zijn. Dat zijn waarden, opvattingen, relaties, manieren van handelen. Op een gegeven moment werkt het niet meer zoals we gewend zijn en slippen we een nieuwe fase in. Of we worden er plotseling ingegooid door een ingrijpende gebeurtenis zoals ernstige ziekte, ontslag of ongeluk. Dan merken we dat we niet meer op onze vertrouwde routine kunnen terugvallen.

En aan de andere kant weten we ook niet hoe het verder moet: er is geen oplossing, hoogstens een intentie en een wens. Dan blijkt dat we ook afhankelijk zijn van anderen die niet altijd onze weg direct willen volgen of begrijpen. We zitten dan in een fase van niet-weten, een neutrale zone (William Bridges). Dat is een zone waarin we ruimte kunnen laten ontstaan door het oude los te laten en te wachten op het nieuwe. Niet het wachten vanuit niets doen, apathisch wachten, maar actief wachten: dat wil zeggen ervaren, onderzoeken, uitproberen zonder te drukken en ons te hechten aan de uitkomsten. Leren niet direct een nieuwe comfort zone op te zoeken, maar te blijven in dit veld van spanning. Wat wil die spanning ons nou eigenlijk zeggen? Wat heeft ons hier gebracht en hoe helpt dat mij in de volgende fase?

Dit lijkt een heel individueel proces, 'Want ik zit toch in deze fase!'. Volgens mij is het dat niet. Wij spiegelen als het ware onze omgeving en daarmee is ook de omgeving in transitie. Alleen als we op een bewuste manier in verbinding staan met onze omgeving en deze meenemen, vinden we de volgende stap, een stap die er toe doet.

Dit kunnen we ons beter voorstellen als we naar de turbulentie kijken op groeps- en organisatieniveau. In onzekere tijden vallen we snel terug op een individuele zienswijze, op de leider die ons uit de brand moet halen en ons naar veiliger oorder behoort te loodsen. Ik denk dat we in deze tijd anders naar transities moeten kijken.

Meebewegen

Een van die nieuwe manieren is het meebewegen met het systeem. Niet vanuit onze behoefte de turbulentie te minimaliseren en proberen de krachten onder controle te krijigen. Op korte termijn lijkt dat soms te helpen, maar op langere termijn komt die turbulentie op nog grotere schaal en kracht terug. Dan onverwachts en ongrijpbaarder. Beter is het om zicht te krachten op de krachten en de spelers. Met hen in dialoog gaan, experimenteren om het spanningsveld te doorzien en te leren begrijpen hoe de flow te volgen zonder je eigenheid te verliezen. Hoe dat te doen?

Daarover gaan de andere invalshoeken op deze site.

Archetypen aan het woord

De Onschuldige merkt dat zij niet meer kan krijgen wat ze wil. Het succes komt niet meer aanwaaien. De complimentjes blijven uit. De rimpeltjes beginnen zichtbaar te worden. Maar toch is er die drang om zich voor te doen alsof ze in de bloei van haar leven staat. Dat staat zij ook, maar op een andere manier. En dat is wat de omgeving haar eigenlijk ook wil zeggen. Alleen dan moet je luisteren en dat heeft zij nog niet geleerd.........

Pagina bijgewerkt op: 25 Jun 2019 @ 16:52 site door: PEPS Media | Copyright © 2024 jos niesten & co-creation